News Update :

1968: Για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νεότεροι

3 Φεβ 2018


Περιμέναμε με ανυπομονησία την 25η Ιανουαρίου να βγει η ταινία στους κινηματογράφους και στη συνέχεια τη τελευταία μέρα του Γενάρη για να πάμε να τη δούμε κι εμείς καθώς τις προηγούμενες μέρες αδυνατούσαμε. Όλο αυτό το διάστημα διαβάζαμε κριτικές και η προσμονή μεγάλωνε κι έγινε ακόμα μεγαλύτερη με μια δόση ανησυχίας μήπως δε κατορθώσουμε να βρούμε εισιτήρια καθώς η ζήτηση ήταν αρκετά μεγάλη. Εν τέλει τέλος καλό όλα καλά και η ταινία ακόμα καλύτερη.

Πολλές φορές έχω συλλάβει τον εαυτό μου να σκέφτεται και το νου μου να ταξιδεύει σε εκείνο το μαγικό καλοκαίρι του 2004 και τη κατάκτηση του Euro. Αν και μικρός τότε, 10 χρονών, νιώθω ευλογημένος που αν και σε νεαρή ηλικία έζησα (ίσως) τη μεγαλύτερη στιγμή του ελληνικού αθλητισμού, μέχρι την επόμενη φυσικά όπως θα έλεγε και ο Νίκος Γκάλης. Και δεν είναι λίγες φορές, το αντίθετο, είναι πάρα πολλές οι στιγμές που φροντίζω να ξαναζωντανεύει εκείνο το όνειρο που ακόμα δε μπορώ να πιστέψω πως ήταν αληθινό αν και έχουν περάσει 14 χρόνια από τότε, ανατρέχοντας σε βίντεο. Kαι το συναίσθημα κάθε φορά το ίδιο λες και είναι η πρώτη φορά που το βλέπω. Η ίδια ανατριχίλα, η ίδια συγκίνηση τη στιγμή που ο Ζαγοράκης ντριμπλάρει τον Λιζαραζού και ο Χαριστέας καρφώνει τον Μπαρτέζ, που ο Δέλλας μας στέλνει στον τελικό και που ο Χαριστέας και πάλι, στα ουράνια.

Αρκετά όμως με την εισαγωγή. Ας πάμε στο κυρίως πιάτο. Τον άθλο του 1968 εννοείται δεν τον έζησα αλλά πληροφορήθηκα από νωρίς γι αυτόν. Η πρώτη διάκριση για τον ελληνικό αθλητισμό σε ευρωπαϊκό επίπεδο.  Μπορεί πλέον να φαντάζει μικρό το επίτευγμα καθώς από τότε έχουν συμβεί τόσες και τόσες διακρίσεις, όχι μόνο στο μπάσκετ, για τις οποίες ο ελληνικός αθλητισμός μπορεί να υπερηφανεύεται αλλά μόνο τέτοιο δεν ήταν σε καιρούς εθνικής αντίστασης μάλιστα.

Κριτικός ταινιών δεν είμαι κι ούτε νομίζω πως θέλω να γίνω αλλά παρακολουθώντας τη ταινία έδραξα κι εγώ την ευκαιρία να γράψω δυο λόγια γι αυτή και να καταθέσω πώς την έζησα. Έχοντας κιτρινόμαυρα αισθήματα περίμενα πώς και πώς τη στιγμή που θα μπω στην αίθουσα. Δεν γνωρίζω πώς βίωσαν η υπόλοιποι θεατές αυτή την εμπειρία αλλά εγώ ένιωθα πως δεν πήγα για να παρακολουθήσω μια ταινία αλλά για να μάθω και να ζήσω. Όπως είπα παραπάνω το Εuro 2004 αλλά και το Ευρωμπάσκετ του 2005 είμαι τυχερός που τα έζησα και το 1968 ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να μεταφερθώ σε εκείνη την εποχή.

Έχοντας στοιχεία ντοκιμαντέρ είναι μια ταινία που δεν περικλείει μέσα της καθαρά το αθλητικό στοιχείο. Από το ξεκίνημα διαπιστώνεις πως θα είναι μια ταινία με έντονη συναισθηματική φόρτιση και για μένα ένας αγώνας να κρατήσω τα μάτια μου στεγνά γιατί καλώς ή κακώς δεν ήθελα να με δει η παρέα μου κι ο υπόλοιπος κόσμος στον κινηματογράφο δακρυσμένο αν και είχα προμηθευτεί χαρτομάντιλα. Τελικά σε αυτόν τον αγώνα ηττήθηκα αλλά το ίδιο και αρκετός κόσμος που την έχει δει. Πιστεύω δεν υπάρχει περίπτωση να δει κάποιος τη ταινία και να μην βουρκώσει έστω μια φορά ή να μη γελάσει έστω μια φορά. Μάλιστα οι άντρες που δάκρυσαν ήταν περισσότεροι από τις γυναίκες κι ας λέει ο λαός ότι οι άντρες δεν κλαίνε. Μωρέ κλαίνε και πώς να μην κλάψουν άλλωστε όταν αντικρίζουν ανθρώπους ξεριζωμένους ύστερα από τη μικρασιατική καταστροφή άλλους να αναζητούν μια καινούρια πατρίδα κι άλλους τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Πώς να μην κλάψουν όταν βλέπουν τους Έλληνες παίκτες με μπροστάρη έναν Αμερικάνο αλλά και αυτόν Έλληνα, τον «Παγκόσμιο» Γιώργο Αμερικάνο και τη παρέα του, το Ζούπα, τον Τρόντζο, τον Λαρετνζάκη τον Χρηστέα και τα υπόλοιπα παλικάρια και φυσικά τον αείμνηστο Γιώργο Μόσχο που σίγουρα και αυτός ώθησε εκείνο το βράδυ από ψηλά μαζί με 80000 κόσμο την Ελλάδα, όχι απλά την ΑΕΚ, στη κορυφή της Ευρώπης. Πώς να μη δακρύσεις όταν ακούς τη συγκλονιστική περιγραφή του Βασίλη Γεωργίου που για τους νεότερους είναι η μοναδική εμπειρία που έχουν πριν τη δημιουργία της ταινίας για τον άθλο του 1968.

Με τη μοναδική του πένα ο Τάσος Μπουλμέτης κατορθώνει να συνδέσει ιστορικά στοιχεία με ένα αθλητικό επίτευγμα προσθέτοντας και μια δόση χιούμορ που κάνει ακόμα πιο ευχάριστη τη παρακολούθησή της.

Σε ευχαριστούμε Μάκη Αγγελόπουλε αλλά και όλους όσους συνεισέφεραν σε αυτή τη τεράστια κληρονομιά που δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν τίτλο. Που δώσατε την ευκαιρία στο κόσμο να πληροφορηθεί για το τι διαδραματίστηκε τη 4η Απριλίου του 1968 στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο. Που φροντίσατε να μην ξεχαστεί αλλά οι παλαιότεροι να το θυμηθούν και οι νεότεροι να το μάθουν και να δουν στα μάτια του Αμερικάνου, του Ζούπα του Τρόντζου και των υπολοίπων το δικό τους ίνδαλμα που αν και αουτσάιντερ υπέταξαν τη πανίσχυρη για εκείνη την εποχή Σλάβια Πράγας γιατί πολύ απλά όπως αναφέρει με τρεμάμενη φωνή ο Νίκος Μπαμπανικολός: «Κερδίσαμε γιατί δε μπορούσαμε να χάσουμε, μπροστά σε 80000 κόσμο». Κι εγώ με τη σειρά μου να συμπληρώνω, έγινα ΑΕΚ γιατί πολύ απλά δε μπορούσα να γίνω κάτι άλλο. Αλήθεια πώς μπορεί κανείς να είναι τίποτε άλλο εκτός από ΑΕΚ;

Μπάμπης Κοτρίδης

Share this Article on :

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

 

© Copyright Sport Katastasi 2014 -2015 | Powered by Blogger.com.