Ας μιλήσουμε για μπάλα

Σε ρυθμούς ντέρμπι κινείται απόψε η Σούπερ Λιγκ. Ανήμερα του αγώνα ΑΕΚ-Ολυμπιακός και λίγες ώρες πριν τη σέντρα του η αίσθηση που επικρατεί είναι ότι όσοι παρευρεθούν στο ΟΑΚΑ αλλά και όσοι το παρακολουθήσουν από την τηλεόραση θα δουν ένα σπουδαίο παιχνίδι όπως άλλωστε αρμόζει σε δύο μεγάλες ομάδες αλλά συνάμα και ένα διαφορετικό παιχνίδι.

Η ιδιαιτερότητα του ματς είναι φυσικά το γεγονός πως για πρώτη φορά ύστερα από τη σεζόν 2007-2008 οι κιτρινόμαυροι θα εισέλθουν στον αγωνιστικό χώρο όντας στη κορυφή του βαθμολογικού πίνακα. Με όπλο τους την καλή αγωνιστική κατάσταση στην οποία βρίσκονται έπειτα από τα συνεχόμενα επιτυχή αποτελέσματα σε Ελλάδα και Ευρώπη και με τη στήριξη του κόσμου που αναμένεται να δώσει βροντερό παρόν, θέλουν πάση θυσία τη νίκη όχι μόνο για λόγους γοήτρου. Πάντοτε μια νίκη σε ένα ντέρμπι είναι διαφορετική και η γεύση της νίκης πιο γλυκιά. Ωστόσο, στη προκειμένη περίπτωση οι παίκτες του Μανόλο Χιμένεθ αναζητούν το τρίποντο της νίκης ούτως ώστε να πάρουν αέρα 5 βαθμών από τους πρωταθλητές ενόψει και του βαρύ προγράμματος που ακολουθεί.

Στη αντίπερα όχθη οι ερυθρόλευκοι που το τελευταίο διάστημα μοιάζουν να είναι έξω από τα νερά τους και να παρουσιάζουν ένα πρόσωπο που δεν έχουν συνηθίσει του φιλάθλους του θέλουν τη νίκη που θα τους τονώσει ψυχολογικά και θα βάλει ίσως και ένα τέλος πάνω από τα σύννεφα που έχουν σκεπάσει και τον Κοσοβάρο τεχνικό Μπέσνικ Χάσι. Το ποδόσφαιρο που αποδίδει η ομάδα του Λιμανιού δε πείθει και αυτό μεταφράζεται  με -2 ύστερα από 4 αγωνιστικές και δύο συνεχόμενες γκέλες με Ξάνθη (εκτός) και Αστέρα Τρίπολης (εντός).

4 αγωνιστικές λοιπόν έχουμε διανύσει στη φετινή κούρσα οπότε μόνο κομβική δε μπορεί να χαρακτηριστεί η σημερινή αναμέτρηση. Έχουμε δρόμο μπροστά μας. Άλλωστε όπως δήλωσε και ο Πέτρος Μάνταλος ύστερα από το διπλό της ΑΕΚ απέναντι στη Λαμία «τέτοιες νίκες δίνουν τίτλους» κι όχι τα ντέρμπι.

Ωραία να μιλάς για μπάλα δε λέτε; Σα να το έχουμε ξεχάσει όμως τα τελευταία χρόνια. Φαντάζει λες και καθόμαστε μπροστά από την οθόνη κι έχουμε κι ένα σημειωματάριο σαν ένα άλλο μπακαλοτέφτερο και περιμένουμε να καταγράψουμε τα λάθη του άρχοντα της αναμέτρησης, του διαιτητή. Κοίτα εδώ τι έδωσε, πλάγιο για εμάς ήταν και το έδωσε ανάποδα και 20 λεπτά αργότερα από αυτό το ανάποδο πλάγιο φάγαμε το γκολ. Αγγίζει λίγο τα όρια της παράνοιας η συγκεκριμένη μόδα. Μια μόδα που δεν έχει περάσει ακόμα η μπογιά της αλλά κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια. Φυσικά για τη συγκεκριμένη κατάσταση φταίνε και οι ίδιες οι ομάδες. Αντί να ανταλλάζουν μπαλιές οι ποδοσφαιριστές στο χορτάρι, γινόμαστε μάρτυρες του πολέμου ανακοινώσεων που βγαίνουν εκατέρωθεν πριν και μετά από κάθε αγώνα. Περιμένουν στη γωνία για τον ορισμό του διαιτητή, αφού όποιος και να πάρει το χρίσμα του δύσκολου πλέον έργου να διευθύνει ένα αγώνα δίχως μουρμούρα, ποτέ κανείς δε θα είναι ικανοποιημένος.

Δεν ξέρω για εσάς αλλά εμένα αυτό το ποδόσφαιρο δε μου αρέσει. Εγώ γνώρισα από μικρή ηλικία το βασιλιά των σπορ και αυτό που κατάλαβα είναι ότι χρειάζονται 11 παίκτες από τη μία πλευρά και 11 παίκτες από την άλλη και μία μπάλα. Τίποτε άλλο. 90’ λεπτά και ό, τι γίνει και πάντα να κερδίζει ο καλύτερος ή ο πιο τυχερός γιατί πάντα χρειάζεσαι και λίγη τύχη για να πορευθείς στη ζωή σου. Ας πάρουμε τη παρέα μας για να απολαύσουμε το ντέρμπι και την επομένη αυτού να μιλήσουμε για μπάλα. Για το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι. Ποιος έπαιξε καλύτερα και νίκησε δίκαια και ας αφήσουμε τα υπόλοιπα στην άκρη.

Μπάμπης Κοτρίδης