Μουντιάλ ήταν και πάει

Δυστυχώς το μουντιάλ της Βραζιλίας έλαβε τέλος. Ένας από τους ωραιότερους μήνες στη ζωή των ποδοσφαιρόφιλων ανήκει πλέον στο παρελθόν. Από τις 12/6-13/7 όλος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης χόρευε σε ρυθμούς σάμπα και η απουσία του παγκοσμίου κυπέλλου είναι αισθητή από την πρώτη κιόλας στιγμή που τελείωσε. Τώρα, δεν μένει παρά να κάνουμε υπομονή μέχρι το επόμενο.

Ας δούμε λοιπόν τι μας έμεινε και τι ξεχωρίσαμε από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014.

Κατά τη γνώμη μου το εφετινό μουντιάλ ήταν από τα καλύτερα που έχουν πραγματοποιηθεί και σίγουρα το καλύτερο με διαφορά που έχω παρακολουθήσει. Ίσως να ήταν και το γεγονός ότι διεξαγόταν στη Βραζιλία, στη χώρα που άλλαξε επίπεδο το ποδόσφαιρο. Μπορεί οι Άγγλοι να το εφηύραν αλλά οι Βραζιλιάνοι ήταν εκείνοι που το αναβάθμισαν. Συνεπώς, οι προσδοκίες για ένα πλούσιο σε θέαμα Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν ιδιαίτερα υψηλές και επαληθεύτηκαν.

Αρχικά, μονό να κοιτάξει κανείς τον αριθμό των γκολ που επιτεύχθηκαν αντιλαμβάνεται το θέαμα που εκτυλίχτηκε στα γήπεδα της Βραζιλίας. 171 τέρματα σε 64 αγώνες δεν είναι και λίγα. Μάλιστα, ο συγκεκριμένος αριθμός αποτελεί και ρεκόρ στην ιστορία της διοργάνωσης καθώς ισοφάρισε το σχετικό ρεκόρ που είχε επιτευχθεί στο μουντιάλ της Γαλλίας το 1998 όπου και πάλι είχαν σημειωθεί 171 γκολ σε 64 παιχνίδια. Επομένως, επειδή οι αριθμοί συνήθως λένε την αλήθεια τα 171 γκολ δεν είναι δυνατόν να μας παραπλανήσουν για το τι ακριβώς παρακολουθήσαμε. Και αυτό που παρακολουθήσαμε είναι πολύ ωραία παιχνίδια με πλούσιο θέαμα που στη πλειοψηφία τους διατηρούσαν ακμαίο το ενδιαφέρον των φιλάθλων.

Τα γκολ

Μιας και όμως γίνεται αναφορά σε γκολ ας θυμηθούμε ορισμένα από τα καλύτερα γκολ που σημειώθηκαν σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει από τη σχετική λίστα το απίστευτο γκολ του Ρόμπιν Φαν Πέρσι στην πρεμιέρα των «Οράνιε» απέναντι στην μέχρι πρότινος Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Ισπανία. Στο συγκεκριμένο αγώνα που αποτελούσε και μία επανάληψη του τελικού του μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής το 2010, ο «Ιπτάμενος Ολλανδός» έπειτα από μπαλιά πίσω από τη μεσαία γραμμή του Μπλινγκ, έστειλε με ψηλοκρεμαστή κεφαλιά ψαράκι τη μπάλα στα δίχτυα του Ίκερ Κασίγιας ισοφαρίζοντας σε εκείνο το σημείο σε 1-1, βάζοντας παράλληλα από πολύ νωρίς υποψηφιότητα για το καλύτερο γκολ του μουντιάλ.

Εκπληκτικής ομορφιάς γκολ ήταν πάλι ένα τέρμα που σημειώθηκε σε αγώνας της Ολλανδίας. Αυτή τη φορά όμως, η ομάδα του Φαν Χάαλ ήταν εκείνη που το δέχτηκε. Στο παιχνίδι Ολλανδία-Αυστραλία για τη 2η αγωνιστική στη φάση των ομίλων ο Τιμ Κέιχιλ με φοβερό σουτ στην κίνηση απάντησε άμεσα στο γκολ του Ρόμπεν ισοφαρίζοντας σε 1-1.

Αδιαμφισβήτητα ένα από τα ωραιότερα γκολ ήταν και η βολίδα του Νταβίντ Λουίζ στον προημιτελικό με αντίπαλο την Κολομβία. Ο αμυντικός της «Σελεσάο» με αριστοτεχνική εκτέλεση φάουλ από μακρινή απόσταση τίναξε τα δίχτυα του Οσπίνα κάνοντας το 2-0 για την ομάδα του. Δυστυχώς για εκείνον και όλους τους συμπατριώτες του, αυτή ήταν η τελευταία όμορφη και αξιόλογη στιγμή των Βραζιλιάνων από το μουντιάλ που διοργάνωναν.

Καλύτερο γκολ όμως του μουντιάλ ψηφίστηκε το τέρμα του πρώτου σκόρερ της διοργάνωσης, του Κολομβιανού Χάμες Ροντρίγκεζ απέναντι στην Ουρουγουάη για τη φάση των 16. Το αστέρι της Κολομβίας στόπαρε τη μπάλα με το στήθος και προτού εκείνη σκάσει στο έδαφος την έστειλε με ωραίο αριστερό σουτ, έξω από την περιοχή, στα δίχτυα του Μουσλέρα.

Βέβαια το πιο γλυκό γκολ απ’ όλα ήταν αυτό του Γιώργου Σαμαρά απέναντι στην Ακτή Ελεφαντοστού που μας χάρισε για πρώτη φορά την πρόκριση στις 16 καλύτερες ομάδες του κόσμου.

Οι σκόρερ

Από τη στιγμή όμως που μιλάμε για γκολ δεν είναι δυνατόν να μην αναφερθούμε και στους σκόρερ και για την ακρίβεια στον σκόρερ. Μπορεί ο Χάμες Ροντρίγκεζ να κατέκτησε το χρυσό παπούτσι με τα 6 γκολ που πέτυχε ωστόσο ένας σκόρερ που θα θυμόμαστε για πάντα είναι ο Μίροσλαβ Κλόζε. Ο Γερμανός με τα δύο τέρματα που σημείωσε έγινε ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του θεσμού με 16 γκολ αφήνοντας πλέον στη δεύτερη θέση τον Βραζιλιάνο Ρονάλντο.

Οι ομάδες

Οι ομάδες που μας έμειναν είναι αρκετές, όχι όμως με τον ίδιο τρόπο η καθεμία. Άλλες θα τις θυμόμαστε θετικά και άλλες αρνητικά. Μία από τις ομάδες που βρίσκεται στην πρώτη κατηγορία είναι σίγουρα η Κόστα Ρίκα. Βέβαια τώρα που το ξανασκέφτομαι ίσως και να θέλουμε να την ξεχάσουμε από τη στιγμή που μας απέκλεισε. Εντάξει, πέρα από την πλάκα η ομάδα του Χόρχε Λουίς Πίντο ήταν μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις της διοργάνωσης. Έπειτα από την κλήρωση που την έφερε αντιμέτωπη με την Ιταλία, την Αγγλία και την Ουρουγουάη πολλοί ήταν εκείνοι που θα ανέμεναν η Κόστα Ρίκα να είναι εκείνη που θα καταλάμβανε την τελευταία θέση. Οι Κοσταρικανοί όμως όχι μόνο δεν τερμάτισαν στον πάτο του ομίλου αλλά πήραν και την πρόκριση ως πρώτοι παρακαλώ. Η συνέχειά τους είναι γνωστή και δεν είναι ανάγκη να την ανακαλέσουμε και να ξύνουμε πληγές.

Άλλη μία έκπληξη ήταν και η Αλγερία. Οι Αφρικανοί παρουσιάστηκαν αρκετά δυνατοί στο τουρνουά και η πρόκρισή τους για πρώτη φορά στην ιστορία τους στην επόμενη φάση ήταν απολύτως δίκαιη. Αφού δυσκόλεψαν στο πρώτο παιχνίδι το Βέλγιο όπου και ηττήθηκαν με 2-1 αν και προηγήθηκαν με 1-0, επιβλήθηκαν στη 2η αγωνιστική με 4-2 της Νότιας Κορέας γινόμενη παράλληλα η πρώτη αφρικανική ομάδα που πετυχαίνει 4 τέρματα σε τελική φάση μουντιάλ σε ένα ματς όπου στο πρώτο ημίχρονο ήταν καταπληκτικοί και ισοπέδωσαν του Ασιάτες, για να έρθει η επισφράγιση της πρόκρισης στην τελευταία αγωνιστική όπου και με την ισοπαλία που απέσπασαν απέναντι στη Ρωσία, πήραν το εισιτήριο για τους 16 όπου περίμενε η Γερμανία. Σε αυτό το παιχνίδι οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) θα περίμεναν να παρακολουθήσουν μία παράσταση για έναν ρόλο με τους Γερμανούς να παίρνουν εύκολα την πρόκριση και με ευρύ σκορ μάλιστα. Όμως η Αλγερία δεν ήταν διατεθειμένη να παραδώσει τόσο εύκολα τα όπλα και διέψευσε τις προσδοκίες. Η σκληροτράχηλη ομάδα του Χαλίλχοτζιτς έβαλε πολύ δύσκολα στα «Πάντσερ» τα οποία χρειάστηκαν τον έξτρα χρόνο της παράτασης για να κάμψουν την αντίστασή της με 2-1. Το πάλεψαν οι Αλγερινοί αλλά δυστυχώς για εκείνους δεν κατάφεραν να κάνουν την υπέρβαση. Παρ’ όλα αυτά μόνο ευχαριστημένοι μπορούν να είναι με την παρουσία τους στα γήπεδα της Βραζιλίας.

Οι δύο αυτές ομάδες λοιπόν θα μας μείνουν στην μνήμη και στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2014 με μία θετική ανάμνηση. Δύο άσημες ομάδες και χωρίς μεγάλες διακρίσεις στις μεγάλες διοργανώσεις κατάφεραν έστω και για λίγο χρονικό διάστημα, όσο διαρκεί δηλαδή αυτή η γιορτή του ποδοσφαίρου να μας κεντρίσουν το ενδιαφέρον. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και για τις ομάδες που θα ακολουθήσουν και αναφέρομαι στην Ισπανία, την Ιταλία και την Αγγλία που είχαν εκ διαμέτρου αντίθετη πορεία με τις προαναφερθείσες.

Η μεν Παγκόσμια Πρωταθλήτρια του 2010 Ισπανία από το πρώτο παιχνίδι σκόρπισε μεγάλη απογοήτευση στους θαυμαστές της, Ισπανούς και μη. Η βαριά ήττα στην 1^η κιόλας αγωνιστική από την Ολλανδία με 5-1 σε ένα ματς επανάληψη του προηγούμενου τελικού έστελνε ένα μήνυμα για το γεγονός ότι ίσως η χρυσή γενιά των «Φούριας Ρόχας» που μέσα σε μία τετραετία από το 2008-2012 είχε σαρώσει τα πάντα με δύο κατακτήσεις EURO και ενός μουντιάλ έκλεινε το κύκλο της. Βέβαια άλλο να συμβεί με μία απλή ήττα και άλλο με ένα σκορ τέτοιας έκτασης. Εξάλλου όλες οι ομάδες κάποτε χάνουν. Δεν υπάρχει ανίκητη ομάδα. Ωστόσο, όταν γίνεται με τόσο υψηλό σκορ πρέπει να αρχίσεις να αναρωτιέσαι αν όλα βαίνουν καλώς.

Μετά το 5-1 λοιπόν, οι Ισπανοί έπρεπε να μαζέψουν τα κομμάτια τους και να τα δώσουν όλα για όλα στο αγώνα ζωής και θανάτου για αυτούς με αντίπαλο την Χιλή αν ήθελαν να συνεχίσουν στη διοργάνωση και να υπερασπιστούν τον τίτλο τους. Η ομάδα του Βιθέντε ντελ Μπόσκε από όσο φάνηκε μάλλον δεν ξεπέρασε το σοκ της ήττας από τους Ολλανδούς και ηττήθηκε με 2-0 αποχαιρετώντας παράλληλα και τη διοργάνωση. Μοναδικό αξιοσημείωτο σημάδι της ομάδας που γνωρίσαμε το 2008 και πολύ αγάπησαν και πολύ μίσησαν ήταν η επιβλητική επικράτηση της επί της Αυστραλίας με 3-0 την τελευταία αγωνιστική των ομίλων.

Η δε Ιταλία, Παγκόσμια Πρωταθλήτρια του 2006 και φιναλίστ του EURO 2012, για δεύτερο συνεχόμενο μουντιάλ ήταν μία απογοήτευση και όπως και το 2010 δεν κατάφερε να περάσει τους ομίλους. Παρόλο που ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς με τη νίκη της επί της Αγγλίας με 2-1 η συνέχεια την έφερε να γνωρίζει δύο ήττες καθοριστικές, μία από την Κόστα Ρίκα και μία από την Ουρουγουάη σε ένα παιχνίδι ο θάνατός σου η ζωή μου, που σήμαναν και το τέλος της στη διοργάνωση.

Τέλος, η Αγγλία για μία ακόμη φορά έμεινε με το όνειρο. Για μία ακόμη φορά οι Άγγλοι απογοήτευσαν. Πάντοτε ξεκινούν με το όνειρο για κάτι καλό σε μία μεγάλη διοργάνωση μετά από πολύ καιρό αλλά στο τέλος η ίδια κατάληξη, να παίρνουν νωρίς το αεροπλάνο της επιστροφής. Η Αγγλία λοιπόν ούτε στο μουντιάλ της Βραζιλίας κατόρθωσε να διακριθεί και με συγκομιδή μόλις έναν βαθμό ήταν φυσικό επόμενο να μην περάσει του ομίλους και να αποκλειστεί. Απ’ ό, τι φαίνεται δεν αρκεί μόνο να κατακτάει η Ρεάλ Μαδρίτης το Champions League, η Ατλέτικο Μαδρίτης να στέφεται πρωταθλήτρια Ισπανίας, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Μίλαν να μένουν εκτός Ευρώπης ή η Αυστρία να βγαίνει πρώτη στη Eurovision για να κατακτήσει και η Αγγλία το μουντιάλ όπως είχε συμβεί δηλαδή και το 1966.

Το δάγκωμα του Σουάρες

Έχουμε συνηθίσει να μας απασχολεί ο Σουάρες για τα κατορθώματά του εντός των αγωνιστικών χώρων κυρίως για τη δεινότητά του στο σκοράρισμα. Ο Ουρουγουανός είναι ένας χαρισματικός επιθετικός που όλες οι κορυφαίες ομάδες του κόσμου θα ήθελαν να είχαν στη σύνθεσή τους. Ωστόσο, υπάρχουν κι εκείνες οι φορές που ο Σουάρες καταφέρνει να μας απασχολήσει αρνητικά. Ο πρώην επιθετικός της Λίβερπουλ και νυν της Μπαρτσελόνα  έδειξε για άλλη μια φορά τα δόντια του, κυριολεκτικά. Μετά τους Μπακάλ και Ιβάνοβιτς ήταν η σειρά του Κιελίνι να νιώσει τα δόντια του Σουάρες στο πετσί του,γεγονός που του επέφερε βαριά τιμωρία. Η συγκεκριμένη του ενέργεια είχε σαν αποτέλεσμα να τεθεί εκτός συνέχειας μουντιάλ αφού τιμωρήθηκε με εννέα αγωνιστικές αποκλεισμό από την εθνική Ουρουγουάης και με 4 μήνες αποκλεισμό από κάθε αγωνιστική δραστηριότητα, γεγονός που σημαίνει πως η «Μπλαουγκράνα» θα τον έχουν στη διάθεσή τους από τα τέλη Οκτωβρίου.

Οι τραυματισμοί

Οι τραυματισμοί είναι ο χειρότερος εφιάλτης των αθλητών. Ευτυχώς στο εφετινό Παγκόσμιο Κύπελλο δεν υπήρχαν πολλοί σοβαροί τραυματισμοί, οι περισσότεροι συνέβησαν πριν τη διοργάνωση και ανάγκασαν σπουδαίους ποδοσφαιριστές όπως τον Ραδαμέλ Φαλκάο, τον Φρανκ Ριμπερί και τον Μάρκο Ρόις να θέσουν εαυτόν εκτός μάχης. Όμως, υπήρξε ένας τραυματισμός ο οποίος έκανε για δέκα και φυσικά δεν είναι άλλος από αυτόν του Νειμάρ  στον προημιτελικό με την Κολομβία. Σε μία διεκδίκηση της μπάλας ο Ζουνίγκα χτύπησε τον Νειμάρ στην μέση και το μεγάλο αστέρι της «Σελεσάο» έπεσε στο έδαφος σφαδάζοντας από τους πόνους. Το συγκεκριμένο χτύπημα απέτρεψε από τον κινητήριο μοχλό της Βραζιλίας να συνεχίσει να προσφέρει στις υπηρεσίες του στο μουντιάλ πράγμα που όπως αποδείχθηκε στοίχισε στην 5 φορές Παγκόσμια Πρωταθλήτρια. Πάντως, η κατάσταση θα μπορούσε να είναι πολλή χειρότερη καθώς όπως αποκάλυψαν οι γιατροί που τον εξέτασαν λίγα εκατοστά πιο δίπλα να ήταν το χτύπημα θα μπορούσε να τον καθηλώσει σε αναπηρικό καροτσάκι.

Μέσα στους τραυματισμούς ίσως να μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε και τον τραυματισμό του Κράμερ στον τελικό με την Αργεντινή. Ο μέσος των Γερμανών έπειτα από ένα χτύπημα που δέχτηκε στο κεφάλι από τον Γκαράι έπεσε ζαλισμένος στον αγωνιστικό χώρο του Μαρακανά. Μάλιστα το εν λόγω χτύπημα του προκάλεσε και μερική αμνησία. Χαρακτηριστικό της κατάστασης στην οποία βρισκόταν ο Κράμερ είναι η αποκάλυψη του διαιτητή της αναμέτρησης, Νίκολα Ριτσόλι ο οποίος ισχυρίστηκε πως λίγα λεπτά μετά το χτύπημα ο Γερμανός στράφηκε προς το μέρος του και τον ρώτησε αν ο συγκεκριμένος αγώνας ήταν ο τελικός του Παγκοσμίου Κυπέλλου!

Τα μεγάλα αντίο

Το μουντιάλ και γενικότερα το ποδόσφαιρο δεν θα ήταν τίποτα χωρίς τους πρωταγωνιστές του, τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές. Ανθρώπους που έγραψαν τη δική τους ιστορία στο άθλημα και θα μείνουν για πάντα χαραγμένοι στη μνήμη μας. Στα γήπεδα της Βραζιλίας αρκετοί ήταν εκείνοι που κρέμασαν τη φανέλα με το εθνόσημο δίνοντας την τελευταία τους παράσταση. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν ο Πίρλο, ο Βίγια, ο Τσάβι, ο Ντρογμπά, ο Τζέραρντ ο Κλόζε, o Λαμ και φυσικά ο μεγάλος Αρχηγός της Εθνικής μας, ο Γιώργος Καραγκούνης οι οποίοι έκριναν πως έφτασε το πλήρωμα του χρόνου γι' αυτούς στην εθνική και το ιδανικότερο μέρος να πουν αντίο ήταν στα γήπεδα της Βραζιλίας 

Τελειώνοντας, νομίζω πως αυτό που θα μας μείνει περισσότερο απ’ όλα από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 είναι η συντριπτική ήττα της Βραζιλίας με 7-1 από την Γερμανία στα ημιτελικά. Μετά το «Μαρακανάσο» ήρθε το «Μινεϊράσο». Οι Βραζιλιάνοι όχι μόνο δεν κατόρθωσαν να πετύχουν το μεγάλο τους στόχο, που δεν ήταν άλλος από την κατάκτηση του βαρύτιμου τροπαίου μέσα στο σπίτι τους αλλά απέτυχαν και με τον χειρότερο τρόπο. Κι αν την ήττα με 2-1 στον τελικό το 1950 από την Ουρουγουάη όταν και φιλοξένησαν για πρώτη φορά τη διοργάνωση τη θυμούνται ακόμη, 64 χρόνια μετά, τον εξευτελισμό από τους Γερμανούς μάλλον δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ. Πώς άλλωστε να χωνευτούν τόσο εύκολα 7 γκολ!

Φυσικά από την ανασκόπηση του μουντιάλ δεν θα μπορούσε να λείπει η νικήτρια της διοργάνωσης. Η Γερμανία απολύτως δίκαια στέφθηκε Παγκόσμια Πρωταθλήτρια. Η ομάδα του Γιοκίμ Λεβ ξεκινούσε ως ένα από τα μεγάλα φαβορί της διοργάνωσης και από την αρχή έδειξε τα δόντια της με το 4-0 επί της Πορτογαλίας. Η μετέπειτα πορεία της έδειχνε πως είναι η πιο σταθερή και ολοκληρωμένη ομάδα και δεν γινόταν να γυρίσει και πάλι με άδεια χέρια. Έτσι κι έγινε λοιπόν και τα «Πάντσερ» ύστερα από 18 χρόνια αναδείχθηκαν και πάλι πρωταθλητές. Τελευταία τους διάκριση ήταν το 1996 όταν και στέφθηκαν Πρωταθλητές Ευρώπης ενώ τελευταία φορά που κατέκτησαν το μουντιάλ ήταν το 1990 όταν και είχαν επικρατήσει και πάλι στον τελικό της Αργεντινής. Με αυτήν τους την κατάκτηση οι Γερμανοί έφτασαν τις 4 κατακτήσεις ισοφαρίζοντας το ρεκόρ της Ιταλίας και πλέον μένουν μόνο μία πίσω από την Βραζιλία που είναι η πολυνίκης του θεσμού με 5 κατακτήσεις.  

Στη Βραζιλία ήρθα…

Μπάμπης Κοτρίδης