Χαμηλοί τόνοι και ό, τι θέλει ας προκύψει

Ήταν 20 Σεπτεμβρίου του 2009 όταν η εθνική ομάδα μπάσκετ ανέβαινε για τελευταία φορά σε βάθρο μεγάλης διοργάνωσης. Ήταν στο Eurobasket της Πολωνίας όταν και η ανανεωμένη εθνική του Γιόνας Καζλάουσκας κατακτούσε το χάλκινο μετάλλιο. Εκείνη τη χρονιά το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα ταξίδευε για τα παρκέ του Πόζναν αρχικά, με χαμηλούς τόνους και σίγουρα έχοντας αποτινάξει τον τίτλο του ενός από τα φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου.

Οι πολλές απουσίες πρωτοκλασάτων παικτών σε σχέση με τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου και η ενσωμάτωση παικτών στο ρόστερ που δεν είχαν ξαναφορέσει τη φανέλα με το εθνόσημο όπως του Καλάθη, του Κουφού και του Καλαμπόκη που έγινε διεθνής στα 31 του αλλά και των Καϊμακόγλου και Περπέρογλου που τότε έπαιρναν το βάπτισμα του πυρός με την εθνική ανδρών δεν γεννούσε μεγάλες προσδοκίες και όνειρα για κάτι καλό στη διοργάνωση. Όμως, οι Έλληνες παίκτες με κάτω το κεφάλι και πολλή δουλειά απέδειξαν πως δεν πήγαν για τουρισμό στην Πολωνία και σε καμία περίπτωση δεν θα έπεφταν αμαχητί. Και το κατάφεραν κρεμώντας στο στήθος τους το χάλκινο μετάλλιο νικώντας στον μικρό τελικό την Σλοβενία με 57-56 σε έναν αγώνα όπου ο Σχορτσιανίτης είχε ισοπεδώσει τη ρακέτα των Σλοβένων πετυχαίνοντας 23 πόντους στη καλύτερή του εμφάνιση με την εθνική.

Αυτή η ανασκόπηση θεώρησα πως ήταν σημαντική για να πάμε στο σήμερα. 29 Αυγούστου 2014 παραμονές της πρεμιέρας της εθνικής στο Mundobasket της Ισπανίας και η κατάσταση παραμένει η ίδια σε σχέση με την πρώτη συνάντηση της ομάδας. Από την πρώτη μέρα που συγκεντρώθηκαν οι Έλληνες διεθνείς και το τεχνικό επιτελείο στο Καρπενήσι για το βασικό στάδιο της προετοιμασίας οι τόνοι ήταν πολλοί χαμηλοί. Άπαντες στο στρατόπεδο της ομάδας ήταν προσγειωμένοι και υποστήριζαν πως έχουν πολλή δουλεία μπροστά τους. Ύστερα ήρθαν τα πρώτα φιλικά στο τουρνουά του Πο στη Γαλλία με την εθνική να μετράει μία νίκη και δύο ήττες. Η συνέχεια τη βρήκε στη Λιθουανία όπου ήρθε η βαριά ήττα από τη Λιθουανία και οι δύο νίκες επί της Σλοβενίας αρχικά και της Νέας Ζιλανδίας στο φινάλε της στο τουρνουά για να έρθουν να κλείσουν το παζλ των φιλικών οι δύο νίκες επί της Τουρκίας σε Αθήνα και Κωνσταντινούπολη.

Η ελληνική ομάδα από τα πρώτα της παιχνίδια έδειξε πως δεν είναι έτοιμη ακόμα και χρειάζεται βελτίωση γεγονός που τόνιζαν και ο ομοσπονδιακός τεχνικός Φώτης Κατσικάρης και οι Έλληνες παίκτες. Μέρα με τη μέρα και παιχνίδι με παιχνίδι η ομάδα βελτιωνόταν και κατά διαστήματα απέδιδε και ωραίο μπάσκετ ενώ έβγαινε και στον αγωνιστικό χώρο η δουλειά που γίνεται στις προπονήσεις. Είδαμε την εθνική να βγάζει ενέργεια στο παρκέ, να είναι διατεθειμένη να τρέξει στο ανοιχτό γήπεδο και να μην βιάζεται σε αρκετές περιπτώσεις να εκδηλώσει επίθεση κάνοντας πολλές πάσες παρόλο που είχε ελεύθερο σουτ. Αυτά λοιπόν που παρακολουθήσαμε στα φιλικά προετοιμασίας έδειξαν πως υπάρχει σχεδιασμός και ότι ο προπονητής θέλει να αποτυπώσει κάποια στοιχεία στο παιχνίδι της εθνικής. Φυσικά δεν έλειπαν και οι αδυναμίες όπως στο ριμπάουντ και στο pick ‘n’ roll του αντιπάλου. Ωστόσο, για αυτό είναι τα φιλικά και ιδίως τα φιλικά προετοιμασίας, για να διαπιστώσεις που πονάς και να προσπαθήσεις να το διορθώσεις όσο σου το επιτρέπει βέβαια και ο χρόνος. Το κατά πόσο θα το πετύχει αυτό ο Φώτης Κατσικάρης θα φανεί στα γήπεδα της Ισπανίας.

Το σημαντικότερο πάντως είναι πως όλοι στις τάξεις της εθνικής έχουν θέσει χαμηλά τον πήχη. Δεν κοιτάζουν το ταβάνι αλλά τα σκαλοπάτια καθώς θεωρούν πως βήμα βήμα και έχοντας τα μάτια τους στο κάθε παιχνίδι ξεχωριστά, μόνο έτσι μπορούν να πετύχουν κάτι καλό. Άλλωστε είναι ακόμα νωπές οι μνήμες από το «βατερλό» στο Eurobasket της Σλοβενίας το 2013 αλλά και από το προολυμπιακό του Καράκας της Βενεζουέλας το 2012 όταν και η εθνική ξεκινώντας ως φαβορί ηττήθηκε από ομάδες όπως η Φινλανδία και η Νιγηρία, ομάδες που δεν υπήρχαν στον μπασκετικό χάρτη.Εξάλλου η Ελλάδα έγραψε με χρυσά γράμματα το όνομά της στην ιστορία του μπάσκετ ξεκινώντας σαν αουτσάιντερ. Ούτε το 1987, ούτε το 2005 όταν και κατέκτησε την κορυφή της Ευρώπης ήταν το απόλυτο φαβορί αλλά ούτε και το 2006 όντας η πρωταθλήτρια Ευρώπης, περίμενε να φτάσει κανείς εκεί που έφτασε.

Γι’ αυτό μήπως μας ταιριάζει καλύτερα να μην μας υπολογίζουν; Εντάξει σίγουρα η ομάδα δεν έχει την αίγλη του παρελθόντος, ούτε παίκτες όπως ο Γκάλης και ο Γιαννάκης ή ο Διαμαντίδης, ο Παπαλουκάς και Σπανούλης αλλά διαθέτει παίκτες με τεράστιο ταλέντο. Στην ομάδα βρίσκεται ο μεγάλος αρχηγός Νίκος Ζήσης που δεν γύρισε ποτέ την πλάτη στην εθνική, ο τεράστιος Γιάννης Μπουρούσης, ο Νικ Καλάθης που μετά την λήξη της τιμωρίας του δείχνει ικανός να βοηθήσει στα μέγιστα την ομάδα και στην οργάνωση αλλά και στο σκοράρισμα, ο Γιάννης Αντεντοκούνμπο που με τον ενθουσιασμό του και την ενέργειά του είναι ένα χρήσιμο όπλο στη φαρέτρα του Φώτη Κατσικάρη, ο εξαιρετικός Κώστας Παπανικολάου, ο εκπληκτικός Γιώργος Πρίντεζης και όλα τα άλλα παιδιά που το μόνο σίγουρο είναι πως θα καταθέσουν την ψυχή τους στο γήπεδο γιατί πάνω απ’ όλα θεωρούν τιμή τους να αγωνίζονται με την εθνική και γουστάρουν να φοράνε τη φανέλα με το εθνόσημο και δεν το βλέπουν σαν αγγαρεία. Και ποιος ξέρει ίσως να πετύχουμε και κάτι καλό γιατί μην ξεχνάμε πως η Ελλάδα διαθέτει basket-balls και το έχει αποδείξει πολλάκις.

Μπάμπης Κοτρίδης