Στη Βραζιλία ήρθα…

Στη Βραζιλία ήρθα, Ελλάδα σ’ αγαπώ παντού σ’ ακολουθώ…Με αυτό το σύνθημα, το γνωστό πλέον σε όλους μας τραγούδι που εμπνεύστηκε ένας φίλαθλος, η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου ταξίδεψε στη χώρα του βασιλιά των σπορ για την τρίτη της απόπειρα σε τελική φάση μουντιάλ έχοντας σαν στόχο το βήμα παραπάνω σε σχέση με τις δύο προηγούμενες φορές, την πρόκριση δηλαδή στην επόμενη φάση και τους 16 της διοργάνωσης. Μία πρόκριση που δεν φάνταζε διόλου απίθανη καθώς και η Εθνική έχει ανέβει επίπεδο και συγκαταλέγεται πλέον στις κορυφαίες ομάδες του κόσμου και με όπλο της την καλή αμυντική της λειτουργία είναι δύσκολος αντίπαλος για κάθε ομάδα αλλά και διότι η κλήρωση την έφερε αντιμέτωπη με Κολομβία, Ιαπωνία και Ακτή Ελεφαντοστού, ομάδες φυσικά δυνατές και υπολογίσιμες αλλά όχι φόβητρα.

Μία από τις κορυφαίες ομάδες της Λατινικής Αμερικής, η Κολομβία του μεγάλου άτυχου στο φετινό Παγκόσμιο Κύπελλο Ραδαμέλ Φαλκάο, η καλύτερη ίσως ομάδα της Ασίας, η Ιαπωνία και η Ακτή Ελεφαντοστού των Ντρογκμπά, Γιαγιά Τουρέ και Ζερβίνιο και φυσικά η Ελλάδα συνέθεταν ένα πολύ ισορροπημένο και ίσως τον πιο αμφίρροπο όμιλο του μουντιάλ όπου όλες οι ομάδες είχαν τις ίδιες πιθανότητες να συνεχίσουν στο θεσμό.

Τα πράγματα για την ελληνική ομάδα δεν ξεκίνησαν καθόλου καλά. Στις 14/6, η Ελλάδα αντιμετώπιζε στην πρεμιέρα την Κολομβία και ο αγώνας στράβωσε από την αρχή. Οι Κολομβιανοί έχοντας και τον κόσμο στο πλευρό τους μπήκαν πολύ δυνατά στο παιχνίδι και κατάφεραν να προηγηθούν μόλις στο 5’ με τον Αρμέρο. Οι Έλληνες διεθνείς προσπαθώντας να συνέλθουν από το σοκ του γρήγορου γκολ θέλησαν στη συνέχεια να πιέσουν για την ισοφάριση δίχως όμως αποτέλεσμα. Οι όποιες προσπάθειες τους με κύριο εκφραστή τον Παναγιώτη Κονέ δεν είχαν αντίκρισμα. Μάλιστα η κατάσταση χειροτέρεψε ακόμη πιο πολύ στο 58’ όταν και δεχτήκαμε ένα τέρμα ανεπίτρεπτο για την άμυνά μας όπου μετά από εκτέλεση κόρνερ του Χάμες Ροντρίγκεζ, η μπάλα πέρασε από τρεις Έλληνες παίκτες και ο Γκουτιέρες ανενόχλητος σε κενή εστία έδωσε προβάδισμα με δύο γκολ διαφορά στην ομάδα του.

Και εκεί όμως η Ελληνική ομάδα δεν τα παράτησε και έχασε μάλιστα μεγάλη ευκαιρία στο 62’ με τον Γκέκα να μειώσει το σκορ, όταν και προ κενής εστίας, ο Έλληνας επιθετικός έστειλε τη μπάλα στο οριζόντιο δοκάρι του Οσπίνα και να μπει ξανά για τα καλά στο κυνήγι για ένα θετικό αποτέλεσμα.

Συνεπώς, αφού δεν κατορθώσαμε να σκοράρουμε ήρθε και η χαριστική βολή στις καθυστερήσεις με τον Χάμες Ροντρίγκεζ να διαμορφώνει το τελικό 3-0 και την Ελλάδα για τρίτη φορά σε ισάριθμες αναμετρήσεις σε εναρκτήριο παιχνίδι σε Παγκόσμια Κύπελλα να γνωρίζει την ήττα. Μία ήττα που προσγείωσε απότομα τους Έλληνες φιλάθλους καθώς ήταν ένα βαρύ σκορ σε έναν αγώνα που δεν παρουσιάσαμε άσχημη εικόνα με αρκετούς να σκέφτονται πως πάλι θα είμαστε μάρτυρες στο ίδιο θέαμα, τρία παιχνίδια και μετά σπίτι μας.

Οι Έλληνες ποδοσφαιριστές όμως δεν είχαν την ίδια άποψη. Άλλωστε κανείς δεν αποκλείστηκε από το πρώτο κιόλας παιχνίδι και ήταν αποφασισμένοι να τα δώσουν όλα στα δύο εναπομείναντα παιχνίδια προκειμένου να πάρουν την πρόκριση.

Στις 19/6 το πρόγραμμα έλεγε Ιαπωνία. Το όλο θέμα ήταν γνωστό. Με ήττα αποχαιρετάμε τη διοργάνωση και με ισοπαλία ή νίκη συνεχίζουμε να ελπίζουμε. Η προσοχή λοιπόν στα μετόπισθεν και η διαφύλαξη του μηδέν ήταν η κύρια επιδίωξη της ομάδας μας.

Ο αγώνας κυλούσε ήσυχα στα πρώτα λεπτά της αναμέτρησης χωρίς τίποτε το ιδιαίτερο μέχρι το 38΄ όταν και ο Κατσουράνης αντίκρισε δύο κίτρινες κάρτες μέσα σε 10 λεπτά και αποβλήθηκε δυσκολεύοντας αρκετά την κατάσταση και την προσπάθεια της Ελλάδας για πρόκριση.

Ωστόσο, επειδή οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες όπως ανέγραφε και το πούλμαν της Εθνικής δεν θα μπορούσαμε να πέσουμε αμαχητί. Εκείνο το βράδυ πραγματικά η ελληνική ψυχή μίλησε. Αγωνιζόμενοι με όσες δυνάμεις είχαν, πάλευαν να αντέξουν στην πίεση των Ασιατών προκειμένου να πάρουν την πολυπόθητη ισοπαλία. Χαρακτηριστική αυτή της προσπάθειας είναι η έκφραση του Κονέ όταν έγινε αλλαγή στο 82’ όπου ήταν εμφανή η κόπωση στο πρόσωπό του. Εν τέλει τα καταφέραμε με παίκτη λιγότερο να πάρουμε τον έναν βαθμό και να πάμε την τελευταία αγωνιστική να παίξουμε το τελευταίο μας χαρτί με την Ακτή Ελεφαντοστού.

23/6 Ελλάδα-Ακτή Ελεφαντοστού. Η πρόκριση μπορεί να έρθει μόνο με νίκη δική μας και παράλληλα να μην επικρατήσει η Ιαπωνία της αδιάφορης Κολομβίας. Οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα δεν μας βολεύει. Συνεπώς έπρεπε να πετύχουμε κάτι που δεν είχαμε ξανακάνει στο μουντιάλ και η αλήθεια είναι ότι το κάνουμε σπάνια σε μουντιάλ, να πετύχουμε γκολ. Ο απολογισμός 18 γκολ κατά και μόλις 2 υπέρ σε 8 αγώνες αντικατοπτρίζει το συγκεκριμένο σκηνικό.

Όπως και στον αγώνα με την Ιαπωνία ο αγώνας ήταν ήρεμος χωρίς ευκαιρίες, ένας ρυθμός που ικανοποιούσε τους Ίβηρες καθώς προκρίνονταν και με την ισοπαλία. Μάλιστα για να μην χαλάσει και η παράδοση που είχε διαμορφωθεί από τα δύο προηγούμενα παιχνίδια, η ατυχία χτύπησε και πάλι την πόρτα της Ελλάδας. Ο Φερνάντο Σάντος μόλις στα πρώτα 25 λεπτά της αναμέτρησης υποχρεώθηκε να κάνει δύο αναγκαστικές αλλαγές. Μία στο 12’ όταν ο Σάμαρης αντικατέστησε τον Κονέ και μία στο 24’ όταν και ο Γλύκος πέρασε στη θέση του Καρνέζη.

Η ατυχία όμως δεν έβαλε φρένο στην Ελληνική ομάδα και αφού στο 33’ ο Χολέμπας έστειλε την προειδοποιητική βολή σημαδεύοντας με ωραίο δεξί σουτ το οριζόντιο δοκάρι, ήρθε ο Σάμαρης στο 42’ για να γράψει το 1-0 πετυχαίνοντας παράλληλα και το πρώτο του γκολ με τη γαλανόλευκη φανέλα.

Από εκείνο το σημείο και μετά οι Αφρικανοί δεν είχαν άλλη επιλογή πέρα από το να ανέβουν και να πιέσουν για την ισοφάριση αφήνοντας συνάμα και αρκετούς κενούς χώρους πίσω τους οποίους προσπάθησε να εκμεταλλευτεί η Ελλάδα χτυπώντας στην αντεπίθεση. Λίγο όμως η αστοχία και λίγο η ατυχία όταν και το τρομερό σουτ του αρχηγού Καραγκούνη αρκετά μέτρα έξω από την περιοχή τράνταξε το οριζόντιο δοκάρι του Μπαρί δεν της επέτρεψαν να σφραγίσει τη νίκη γεγονός που πλήρωσε στο 74’ όταν και ο Μπονί που είχε περάσει ως αλλαγή στον αγώνα ισοφάρισε σε 1-1 δίνοντας πλέον σε εκείνο το σημείο την πρόκριση στην Ακτή Ελεφαντοστού.

Φυσικά όμως η Ελλάδα δεν είχε πει την τελευταία της λέξη και αφού στο 80’ κατέγραψε το τρίτο της δοκάρι ήρθε στις καθυστερήσεις ο Σαμαράς με εύστοχη εκτέλεση πέναλτι να κάνει το 2-1 και να στείλει την Ελλάδα στους 16 του Παγκοσμίου Κυπέλλου για πρώτη φορά στην ιστορία της και όλους τους Έλληνες στα ουράνια. Μία ιστορική πρόκριση η οποία θα την έφερνε αντιμέτωπη με την μεγάλη έκπληξη της διοργάνωσης, την Κόστα Ρίκα.

23/6 η Ελλάδα ρίχνεται στη μάχη προκειμένου να γράψει άλλη μία χρυσή σελίδα στην ιστορία της. Αντίπαλός της η ομάδα του Χόρχε Λουίς Πίντο η οποία στον όμιλο φωτιά με Αγγλία, Ιταλία και Ουρουγουάη όχι μόνο δεν ήταν ο φτωχός συγγενής του ομίλου όπως θα περίμενε κανείς αλλά κάθε άλλο κατόρθωσε όντας πολύ καλά στημένη στον αγωνιστικό χώρο να πάρει την πρόκριση και μάλιστα τερματίζοντας πρώτη στον όμιλο. Επομένως, μόνο εύκολος αντίπαλος δεν θεωρούταν από τους Έλληνες διεθνείς.

Η στιγμή του αγώνα έφτασε και η Κόστα Ρίκα έπειτα από ένα ήρεμο και φτωχό σε θέαμα πρώτο μισό, με σημαντικότερη στιγμή το πλασέ του Σαλπιγγίδη στο 37’ το οποίο εξουδετέρωσε ο Νάβας προηγήθηκε στο 52’ με τον Ρουίς.

Ο ομοσπονδιακός μας τεχνικός τότε επιστράτευσε και τους δύο επιθετικούςς που είχε στη διάθεσή του, τον Μήτρογλου και τον Γκέκα προκειμένου να ισοφαρίσουμε. Στο 66’ μάλιστα οι ισορροπίες άλλαξαν έπειτα από την αποβολή του με δεύτερη κίτρινη κάρτα του Ντουάρτε και η Εθνική αύξησε την πίεση της στα καρέ των Κοσταρικανών που είχαν πλέον ως μοναδικό στόχο το μυαλό τους τη διαφύλαξη του αποτελέσματος. Το γήπεδο πλέον είχε γείρει προς την πλευρά των Κοσταρικανών και η πίεση αυτή απέφερε καρπούς στις καθυστερήσεις όταν και ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος λύτρωσε τους Έλληνες ισοφαρίζοντας σε 1-1 και πετυχαίνοντας μάλιστα και το πρώτο του γκολ με την Εθνική.

Ο αγώνας λοιπόν οδηγήθηκε στην παράταση όπου και εκεί η εικόνα του ματς ήταν η ίδια με την Ελλάδα να θέλει να καθαρίσει την πρόκριση πριν οδηγηθεί το παιχνίδι στα πέναλτι και τους Κοσταρικανούς να αμύνονται ούτως ώστε να διεκδικήσουν την πρόκριση από τα 11 βήματα. Τελικώς έγινε το χατίρι των Κοσταρικανών αφού για κακή μας τύχη ο Μήτρογλου στη μεγάλη ευκαιρία που του παρουσιάστηκε στο 120’ δεν κατάφερε να νικήσει τον Νάβας.

Συνεπώς, όλα θα κρίνονταν στην ψυχοφθόρα διαδικασία των πέναλτι εκεί όπου η άμαθη Ελλάδα σε τέτοιες καταστάσεις δεν κατόρθωσε να πάρει την πρόκριση για τα προημιτελικά καθώς ηττήθηκε με 5-3 αποχαιρετώντας όμως την διοργάνωση με ψηλά το κεφάλι.

Ο απολογισμός

Η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου στη χώρα του Πελέ πραγματοποίησε την καλύτερή της εμφάνιση σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Παρόλο που δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, παιχνίδι με παιχνίδι βελτιωνόταν και γινόταν καλύτερη και επιθετικά και αμυντικά. Το πάθος, η αποφασιστικότητα και η ψυχή των Ελλήνων ποδοσφαιριστών μίλησε στα δύσκολα σημεία κι έτσι γράφτηκε άλλο ένα κομμάτι στην ιστορία αυτού του Μεγάλου Έθνους.

Συγκεντρώνοντας 4 βαθμούς στους ομίλους, αποσπώντας για πρώτη φορά ισοπαλία και διατηρώντας επίσης για πρώτη φορά το μηδέν στην άμυνα πήρε και πάλι για πρώτη φορά μία ανεπανάληπτη πρόκριση. Για πρώτη φορά μάλιστα αγωνίστηκε και στη ρώσικη ρουλέτα των πέναλτι. Όλο πρωτιές είναι λοιπόν αυτή η ομάδα. Τι κι αν δεν ολοκληρώθηκε με άλλη μία πρόκριση στην οχτάδα, μία πρόκριση που μας γέμισε με πικρία που δεν ήρθε επειδή την αξίζαμε, είμαστε περήφανοι για αυτήν την ομάδα και τη χώρα που λέγεται ΕΛΛΑΔΑ που έστω και για λίγο ζήσαμε ξανά στιγμές Πορτογαλίας ξεχνώντας και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε.

Αυτή η ομάδα δείχνει πως είναι φτιαγμένη για μεγάλα πράγματα. Το ρόστερ της ομάδας και το νεαρό της ηλικίας αρκετών Ελλήνων παικτών δείχνει πως η ομάδα αυτή έχει λαμπρό μέλλον μπροστά της. Αρκεί φυσικά να βοηθηθεί και από τους αρμόδιους και να βρεθεί λύση στα προβλήματα που υπάρχουν με κυριότερο όλων το προπονητικό κέντρο. Ναι λοιπόν η ομάδα που βρίσκεται στην 13^η θέση στην παγκόσμια κατάταξη της FIFA κινδυνεύει να μην έχει χώρο να κάνει προπόνηση.

Τέλος δεν απομένει από το να πούμε ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε αυτήν την ομάδα και ένα ξεχωριστό ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στον μεγάλο αρχηγό Γιώργο Καραγκούνη που ολοκλήρωσε τη θητεία του στην Εθνική. Μία θητεία που διήρκησε χρόνια ξεκινώντας από τις μικρές Εθνικές ομάδες για να φτάσει στην Ανδρών και μία θητεία όπου υπηρέτησε με πάθος και ψυχή την γαλανόλευκη.

Και μην ξεχνάμε η Γαλλία δεν είναι μακριά.

Μπάμπης Κοτρίδης