Όποιου του μέλλει να πνιγεί ποτέ του δεν πεθαίνει

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή του ανθρώπου που κάνει τον απολογισμό του. Φέρνει στο μυαλό του τις εικόνες και τις στιγμές που έζησε. Πώς όμως θα περιγράψεις σε κάποιον τα κατορθώματα του μπασκετικού Ολυμπιακού την τελευταία 4ετία; Τόσες λέξεις έχει η ελληνική γλώσσα για να αποτυπώσεις αυτό που συνέβη. Τίποτα όμως δεν θα πεις ουσιαστικά γιατί πολύ απλά ό, τι και να πεις είναι λίγο. Τα λόγια είναι περιττά καθώς τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη δύναμη της στιγμής.

Από πού να ξεκινήσεις; Από το 2012 και το νικητήριο δίποντο του Γιώργου Πρίντεζη χαρίζοντας το δεύτερο ευρωπαϊκό στον Ολυμπιακό έπειτα από 15 χρόνια; Ένα χρόνο αργότερα όπου έγραψε ιστορία όντας η τρίτη ομάδα στην ιστορία της Ευρωλίγκας μετά τις Γιουγκοπλάστικα (1989, 1990 και 1991) και Μακάμπι Τελ Αβίβ (2004 και 2005) που έκανε το back to back; Στην τριποντάρα του Πρίντεζη λίγες εβδομάδες νωρίτερα στην τέταρτη αναμέτρηση στη σειρά με την Μπαρτσελόνα που έστειλε τον Ολυμπιακό στο final-4 ή στον προχθεσινό άθλο;

Όλα καλά κι όλα ωραία αυτά αλλά φυσικά δεν λένε όλη την αλήθεια και αυτό είναι το μεγάλο κατόρθωμα του Ολυμπιακού. Οι ερυθρόλευκοι πολύ απλά αρνούνται να χάσουν. Πριν φτάσει στην εξιλέωση με το αγαπημένο σουτ του Πρίντεζη μέσα στην Πόλη η ομάδα του Ντούσαν Ίβκοβιτς τότε καλούταν να γυρίσει μία διαφορά 19 πόντων που βρέθηκε να χάνει στην 3^η περίοδο από την πανίσχυρη και τότε ΤΣΣΚΑ Μόσχας και τα κατάφερε. Το 2013 στο δρόμο του βρήκε τη Ρεάλ Μαδρίτης. Οι Ισπανοί στο ξεκίνημα ήταν καταιγιστικοί κι έχοντας προβάδισμα ακόμα και 17 πόντων ίσως να πίστεψαν ότι θα έχουν ένα εύκολο βράδυ. Η λογική έλεγε ότι θα έπρεπε να ήταν πιο υποψιασμένοι. Όταν ο Πάμπλο Λάσο φώναξε τους παίκτες του στην αίθουσα για την προβολή των βίντεο με τη μελέτη του αντιπάλου δεν γίνεται να μην τους έδειξε το τελικό της προηγούμενης σεζόν προκειμένου να τους θυμίσει ότι οι αγώνες τελειώνουν όταν ακουστεί η κόρνα της γραμματείας. Τι έγινε, προφανώς δεν δύναται να το γνωρίζω αλλά αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι ότι ο Ολυμπιακός γύρισε το ματς και με πρωταγωνιστή τον Βασίλη Σπανούλη έριξε στο καναβάτσο του Ισπανούς φτάνοντας στη δόξα.

Ας πούμε ότι ο Πάμπλο Λάσο δεν τους έδειξε το βίντεο. Ο Ναβάρο τόσους φίλους έχει στην Εθνική Ισπανίας που αγωνίζονται στην Ρεάλ Μαδρίτης. Ένας καλοπροαίρετος δεν βρέθηκε να του πει με ποιον πήγε να τα βάλει στα play-off; Πώς μετά την ήττα στο Παλάου Μπλαουγκράνα δηλώνεις ότι θα πας στη Μαδρίτη; Αυτό προϋποθέτει ότι θα περάσεις αλώβητος από το ΣΕΦ. Δεν σου το είπαν όταν έπρεπε αλλά ήρθε ο Πρίντεζης να δώσει το μήνυμα ώστε να είσαι πιο υποψιασμένος την επόμενη φορά. Για να φτάσουμε στο τώρα, για την ακρίβεια στο προχθες. 3:30 λεπτά πριν το τέλος και η πονεμένη από την ατυχία των διασταυρώσεων να βρίσκει στα final-4 μπροστά της τον Ολυμπιακό έχει το πάνω χέρι με τον πίνακα του σκορ να βρίσκεται στο 61-52. Λένε ότι οι προπονητές παίζουν για 35’ και μετά μιλάνε οι παίκτες. Ο Δημήτρης Ιτούδης ό, τι ήταν να κάνει από τον πάγκο του το έκανε. Από εκεί και πέρα η πλάστιγγα γέρνει στους ηγέτες. Ο ηγέτης και κορυφαίος παίκτης της Ευρώπης, Βασίλης Σπανούλης, μπορεί να τήρησε σιγήν ιχθύος στη διάρκεια του αγώνα αλλά όταν έφτασε η στιγμή να μιλήσει μίλησε. Για αυτό λέγεται και ηγέτης. Τι κι αν είχε σπάσει τα καλάθια, όταν η μπάλα καίει γνωρίζει τι πρέπει να κάνει και με τρία σουτ από αυτά που σκοτώνουν τον αντίπαλο έστειλε τους Πειραιώτες στον τελικό και τους Ρώσους για μία ακόμη φορά να αποχωρήσουν από το παρκέ με σκυμμένο το κεφάλι.

Γιατί τα λεφτά και οι μονάδες δεν παίζουν μπάσκετ. Εδώ μετράει η ομάδα και η ψυχή. Τι κι αν ο Ολυμπιακός έχει κατά πολύ μικρότερο μπάτζετ από αυτό της ΤΣΣΚΑ; Το εισιτήριο για τον τελικό το έχει εκείνος γιατί η ελληνική ψυχή έχει πάντοτε τον τελευταίο λόγο. Μπορεί να πήγε στη Μαδρίτη έχοντας τον τίτλο του αουτσάιντερ, ωστόσο τη δεδομένη στιγμή το momentum είναι μαζί του γιατί παραφράζοντας λίγο τα λόγια του Γκάρι Λίνεκερ: Το μπάσκετ είναι ένα άθλημα που παίζεται με 10 παίκτες και στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Έλληνες.

Μπάμπης Κοτρίδης