Φέρτε πίσω την Εθνική μας

Με αφορμή την παραίτηση του Γιώργου Σαρρή από την προεδρία της ΕΠΟ, μία παραίτηση που έμοιαζε με λαϊκή απαίτηση έπειτα από τα τελευταία ανεπιτυχή αποτελέσματα της Εθνικής Ομάδας, αποφάσισα να γράψω δύο λόγια για την επίσημη αγαπημένη, τώρα που έχει περάσει λίγο ο καιρός και οι κουβέντες που ξεστομίζοναι δεν είναι εν βρασμώ ψυχής αλλά έπειτα από σκέψη που σου δίνει η ευχέρεια του χρόνου.

Μόλις πριν λίγους μήνες, πέντε για την ακρίβεια, είμαι σίγουρος πως αρκετοί από εμάς θα άκουγαν αρκετές φορές τον γνωστό τότε τραγουδάκι του περασμένου Ιούλη, «Στη Βραζιλία ήρθα…» και θα γέμιζαν με χαρά και υπερηφάνεια. Τώρα, μάλλον περισσότερο ξύνεις πληγές και αναπολείς εκείνες τις στιγμές στη χώρα του καφέ παρά χαίρεσαι. Ποιος θα το περίμενε ότι σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα θα γκρεμιζόταν ότι είχε χτιστεί με τόσο κόπο τα τελευταία 10 χρόνια. Ποιος θα το περίμενε ότι θα φτάναμε σε σημείο να αναπολούμε μία ομάδα που κέρδιζε έστω και με το αγαπημένο της 1-0 και όχι να ξαναζήσουμε τις μαγικές στιγμές της Πορτογαλίας.

Η Ελλάδα την τελευταία δεκαετία, μετά τον θρίαμβο του 2004, σιγά σιγά έβαζε και από ένα λιθαράκι και βήμα βήμα έχτιζε χαρακτήρα μεγάλης ομάδας. Ομάδας που θα έπρεπε να ιδρώσεις για να την κερδίσεις. Όλα αυτά χάθηκαν «εν μία νυκτί», είναι δυνατόν; Εκεί που κέρδιζες την παρέα του Ζιντάν, που ανάγκαζες τον Κριστιάνο Ρονάλντο να κλαίει στη θέα του χαμένου τροπαίου και που υποχρέωνες τη Ρωσία να πάρει από νωρίς το αεροπλάνο της επιστροφής ενώ εσύ συνέχιζες, έφτασες σε σημείο να πάρεις το δρόμο του γυρισμού πριν καν μπεις σε αεροπλάνο; Κι αν δεχτούμε ότι αυτά χάθηκαν γιατί οι παίκτες δεν είναι ίδιοι, δεν δύναται με τίποτα να δεχτούμε ότι εξαφανίστηκε αμέσως ομάδα που κέρδιζε την Ακτή Ελεφαντοστού και έχανε στις λεπτομέρειες, στην ψυχοφθόρα διαδικασία των πέναλτι την πρόκριση για τις 16 καλύτερες ομάδες του Παγκοσμίου Κυπέλλου μιας και το ρόστερ είναι πάνω κάτω το ίδιο. Ακόμα και το απόρθητο κάστρο του Καραϊσκάκι έγινε ψεκάστε, σκουπίστε τελειώσατε. 0/3 με Ρουμανία, Βόρεια Ιρλανδία και Νησιά Φερόε με μηδέν γκολ ενεργητικό.

Το ποιος ευθύνεται δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω αλλά θεωρώ πως όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης. Εύκολο θύμα υπάρχει βέβαια πάντοτε στις ομάδες και είναι ο προπονητής. Ο Ρανιέρι φυσικά στην μικρή θητεία του στον πάγκο έκανε λάθη. Κατηγορήθηκε για τις πολλές κλήσεις παικτών που έκανε, για την αλλαγή του συστήματος, για το ανακάτεμα της ενδεκάδας σε κάθε παιχνίδι αλλά μην τρελαθούμε. Δεν χρειάζεσαι προπονητή για να κάμψεις την αντίσταση των Νησιών Φερόε. Μεγάλη ευθύνη σε αυτό που βλέπουμε και σπαράζει η καρδιά μας έχουν και οι παίκτες. Δόξα τω Θεώ ταλέντο έχουν όλοι τους και η αξία τους αναγνωρίζεται πλέον και από το εξωτερικό. Αυτό το ταλέντο δεν χάθηκε, μήπως χάθηκε η διάθεση; Η ψυχή που έβγαζε ο Καραγκούνης κάθε δευτερόλεπτο που αγωνιζόταν με το εθνόσημο στο στήθος αγνοείται. Αν δεν ματώσεις τη φανέλα στον αγωνιστικό χώρο θα χάσεις και από τα Νησιά Φερόε γιατί ποτέ κανείς δεν κέρδισε μόνο με τη φανέλα κι εμείς θα έπρεπε να το γνωρίζουμε αυτό περισσότερο από όλους.

Μετά από όσα συνέβησαν αυτούς τους πέντε μήνες η παραίτηση του Σαρρή ήταν λίγο πολύ αναμενόμενη και πιστεύαμε ότι θα ερχόταν αμέσως μετά το στραπάτσο από τα Φερόε. Τελικώς καθυστέρησε λίγο αλλά ήρθε. Όπως προείπα δεν ξέρω ποιος φταίει για την κατάντια αλλά η φωνή της λογικής έλεγε πως επιβαλλόταν αλλαγή και σε αυτήν τη θέση. Το ποιος θα αναλάβει άγνωστο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι απαιτούμε πίσω την Εθνική Ελλάδος που όλοι αγαπήσαμε και ξενυχτήσαμε παρέα της το 2004, το 2008, το 2010 και το 2014 βλέποντάς την να πετάει ψηλά.

Υ.Γ.: Μήπως να στείλουμε γράμμα στον Άγιο Βασίλη ζητώντας του να μας φέρει πίσω την ομάδα; Καλές Γιορτές!

Μπάμπης Κοτρίδης