Είτε νέος είτε παλιός παραμένει ωραίος

Ούτε τώρα; Και αν ούτε τώρα, τότε πότε; Ο Ολυμπιακός για άλλη μια φορά γνώρισε την ήττα από τον Παναθηναϊκό. Μία ήττα ταπεινωτική όχι από πλευράς εύρους του σκορ αφού ο αγώνας κρίθηκε στον πόντο ούτε όσον αφορά τη σημασία του αγώνα παρόλο το γεγονός ότι σε μεγάλο βαθμό κρινόταν ένας τίτλος. Και αυτό γιατί μπορεί να επρόκειτο για προημιτελικό κυπέλλου αλλά η διαφορά δυναμικότητας των δύο αιωνίων από τους υπόλοιπους είναι τόσο μεγάλη που μας επιτρέπει να χρίσουμε τον νικητή του αγώνα κυπελλούχο Ελλάδας 2015.

Είθισται μετά από ένα παιχνίδι και δη ένα ντέρμπι, η αρχή να γίνεται από τον νικητή αλλά στην προκειμένη περίπτωση θεωρώ πως περισσότερο κουβέντα σηκώνει ο ηττημένος. Ο Ολυμπιακός πήγε χθες στο ΟΑΚΑ προκειμένου να τεθεί αντιμέτωπος ίσως με τον χειρότερο Παναθηναϊκό των τελευταίων χρόνων όσον αφορά το ρόστερ. Όλα ήταν υπέρ του. Ένα άδειο γήπεδο λόγω τιμωρίας με μοναδική φωνή-τσιρίδα από τις cheerleaders, με έναν όχι μόνο ανανεωμένο αλλά και λαβωμένο Παναθηναϊκό καθώς πέραν του Γκιστ και ο Νέλσον ήταν εκτός μάχης και είναι άγνωστο το πότε θα επιστρέψει κι εκείνος να παρουσιάζεται με τα ίδια πρόσωπα σε σχέση με την περσινή περίοδο με εξαίρεση κάποιες ελάχιστες προσθήκες. Ψεκάστε, σκουπίστε τελειώσατε θα ανέμεναν αρκετοί φίλαθλοι των Πειραιωτών.

Όμως δεν συνέβη έτσι. Ο Ολυμπιακός με αυτές τις συγκυρίες υπέρ του κατόρθωσε να μην κερδίσει και πάλι. Σαν να φοβάται να επικρατήσει επί του αντιπάλου του. Σαν να φοβάται να πάρει τα πρωτεία.

Οι ερυθρόλευκοι παρά το μουδιασμένο τους ξεκίνημα, δικαιολογημένο από μία έννοια γιατί μιλάμε για αρχή της σεζόν κατάφεραν να πάρουν από τα πρώτα λεπτά του δευτέρου ημιχρόνου τα ινία, να επιβάλλουν τον ρυθμό τους και να αρχίζουν σιγά σιγά να χτίζουν μία διαφορά και κάπου εκεί φάνηκε σαν να τελειώνει ο αγώνας. Πράγμα που δεν έγινε και τώρα νομίζω έφτασε η ώρα να περάσουμε στον νικητή.

Μίλησα προηγουμένως για τον χειρότερο Παναθηναϊκό με βάση τους παίκτες που απαρτίζουν την ομάδα αλλά ο χθεσινός έκανε μία από τις καλύτερές του εμφανίσεις. Στον αθλητισμό δεν παίζει ρόλο μόνο το ταλέντο των παικτών αλλά και η κατάθεση ψυχής στον αγωνιστικό χώρο. Χθες το βράδυ λοιπόν είδαμε τους νέους παίκτες των πρασίνων να τα δίνουν όλα στο παρκέ. Ακόμα και όταν το παιχνίδι κινδύνεψε να χαθεί, όταν η διαφορά ανέβηκε πάνω από τους 10 πόντους δεν τα παράτησαν. Με μπροστάρη τον Παπά που με καθοριστικούς πόντους ψαλίδισε τη διαφορά, τον Σλότερ, τον Γιάνκοβιτς, τον Διαμαντίδη που με τρίποντο έφερε το ματς στα ίσα 16.1 δευτερόλεπτα πριν το φινάλε και φυσικά τον Μπατίστα που απέδειξε και με το παραπάνω πως και οι Ουρουγουανοί μπορούν να παίξουν μπάσκετ, έφτασε σε μία πανάξια νίκη-πρόκριση. Μία νίκη που ούτε οι ίδιοι δεν θα την περίμεναν αν κρίνουμε από τον τρόπο με τον οποίο την πανηγύρισαν όταν ακούστηκε για τελευταία φορά η κόρνα της γραμματείας. Μία νίκη που θα τους δώσει τεράστια δύναμη και ψυχολογία για τη συνέχεια. Το αν θα καταφέρουν και πάλι να κατακτήσουν την κορυφή είναι άγνωστο και δύσκολο. Πάντως την πρώτη μάχη και το χειροκρότημα τα κέρδισαν και με το παραπάνω.

Υ.Γ.: Μετά το τέλος του αγώνα ο Ολυμπιακός έκανε ένσταση υποστηρίζοντας αντικανονική παρουσία φιλάθλων των γηπεδούχων στις εξέδρες. Όταν χάνεις με τον τρόπο που έχασες χθες και όταν παίζεις τέτοια άμυνα στην τελευταία επίθεση, με τι μούτρα κάνεις ένσταση; Δέχεσαι τη σφαλιάρα και προχωράς.

Μπάμπης Κοτρίδης