Και τι να πεις;

Είναι στιγμές πού δεν ξέρεις τι να πεις. Από πού να ξεκινήσεις, με τι να συνεχίσεις και πώς να τελειώσεις. Γράφεις, σβήνεις, ξαναγράφεις, ξανασβήνεις και αυτή η διαδικασία συνεχίζεται. Όχι γιατί δεν έχεις τι να γράψεις και το μυαλό σου στέρεψε από ιδέες αλλά γιατί πώς να αποτυπώσεις στο χαρτί τη τελευταία παράσταση ενός θρύλου. Ενός ανθρώπου που έγινε σύνθημα στα χείλη των οπαδών και που ήλπιζαν τα διαμάντια να είναι παντοτινά και εντός των παρκέ και ο τεράστιος Δημήτρης Διαμαντίδης να αγωνίζεται ακόμα παρόλο που βρίσκεται αισίως στα 36 του. Όμως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν.

Η αμηχανία πάντως συνεχίζεται. Τα δάχτυλα πάντοτε καρφωμένα στο πληκτρολόγιο. Είναι πολλές οι φορές που θέλω να γράψω ένα κείμενο το οποίο ήδη έχω πλάσει στο μυαλό μου και το μοναδικό εμπόδιο που πρέπει να υπερκεράσω είναι να ξεκινήσω. Περνώντας αυτό το στάδιο, η επόμενη φορά που θα σταματήσω είναι όταν πλέον θα έχω τελειώσει. Ε αυτή τη φορά τα πράγματα δε κύλησαν έτσι. Μία ανασκόπηση της πλούσιας καριέρας του; Μία αναδρομή στο παρελθόν και τα πρώτα του μπασκετικά βήματα στην Καστοριά, μετέπειτα στον Ηρακλή και ύστερα ο Παναθηναϊκός και η Εθνική Ομάδα; Τι απ’ όλα αυτά;

Εκεί όπου διέπρεψε και κατέκτησε 22 τίτλους, 9 πρωταθλήματα, 10 κύπελλα και 3 Ευρωλίγκες. Μία φορά πρωταθλητής Ευρώπης με την Ελλάδα και δευτεραθλητής κόσμου. Ενώ δεν έλειψαν και οι ατομικές διακρίσεις. Αναδείχθηκε πολυτιμότερος παίκτης στην Ευρωλίγκα το 2011, δύο φορές MVP σε final-4 (2007, 2011), 6 φορές καλύτερος αμυντικός στην Ευρωλίγκα, 4 φορές μέλος της καλύτερης πεντάδας ενώ το 2016 παρέλαβε το βραβείο «Θρύλος της Ευρωλίγκα» και πολλούς άλλους εγχώριους και μη τίτλους που αν συνεχίσουμε να τους απαριθμούμε θα μας πάρει το ξημέρωμα.

Αυτά λίγο πολύ τα ξέρουμε. Οπότε θα σταθώ λίγο στη βραδιά που διοργάνωσε η ΚΑΕ Παναθηναϊκός για να τιμήσει έναν αθλητή που κόσμησε τα γήπεδα και πέρασε στο Hall of Fame της Ευρωλίγκα. Μία γιορτή έτσι όπως αρμόζει σε τέτοιες προσωπικότητες που αποτελούν πηγή έμπνευσης για τους νεότερους. Με παρόντες, όλη την πράσινη οικογένεια, ανθρώπους που σημάδεψαν την πορεία του Διαμαντίδη και ευχαρίστησε όλους έναν έναν αν και έλειπε ο μεγάλος δάσκαλος Ζοτς και μεγαθήρια του αθλήματος όπως η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η Μπαρτσελόνα και η Μακάμπι Τελ Αβίβ που είδαν από πρώτο χέρι τον Διαμαντίδη να περνάει στο πάνθεον.

Ευτυχώς αυτή η στιγμή συνέβη λίγους μήνες αφότου ο «3D» κρέμασε τα παπούτσια του και αποχαιρέτησε την ενεργό δράση. Είθισται να τιμούμε σημαντικούς ανθρώπους αφότου φύγουν από τη ζωή και ο θάνατός τους μας υπενθυμίζει την ύπαρξη τους και το τι έχουν καταφέρει. Τότε τυπικά πραγματοποιείται μία βράβευση όπου τα λάβαρα παραλαμβάνει κάποιο συγγενικό πρόσωπο. Ο τιμώμενος δε βρίσκεται εκεί και η όλη μαγεία της στιγμής χάνεται. Να νιώσει όλα αυτά που ένιωσε ο Διαμαντίδης που δεν του επέτρεπαν οι φίλοι του Τριφυλλιού να αρθρώσει λέξη. Να δει πώς είναι η αγάπη του κόσμου. Την αναγνώριση και αυτή η ανατριχίλα και η διαπίστωση πως τελικά είναι πιο εύκολο να παίζεις μπάσκετ παρά να κρατάς μικρόφωνο.

Μακάρι να ζήσουμε κι άλλες τέτοιες στιγμές και με άλλους αθλητές-κόσμημα για τα ελληνικά γήπεδα. Φυσικά ο Διαμαντίδης δεν ήταν ο πρώτος ούτε και ο τελευταίος. Έχουν περάσει πάρα πολλοί παίκτες-σημαίες από τον Παναθηναϊκό όπως ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Αλβέρτης κ.ά. Δυστυχώς, το νεαρό της ηλικίας δε μου επέτρεψε να έχω ολοκληρωμένη άποψη γι’ αυτούς. Οι κασέτες και το διαδίκτυο όμως μου έδωσαν την ευκαιρία να δω ορισμένα από τα κατορθώματά τους. Να δακρύσω από συγκίνηση για τον άθλο του 87’ και να μείνω με το στόμα ανοιχτό με τις ικανότητες του Γκάλη. Τα απίθανα καλάθια απέναντι στους Σοβιετικούς και τον βράχο που ακούει στο όνομα Τσατσένκο. Παρόλα αυτά νιώθω ευλογημένος που έζησα στην εποχή του Διαμαντίδη του Σπανούλη, του Ζήση, του Πρίντεζη, του Μπουρούση και δεν τον αλλάζω. Που είχα την ευκαιρία να δω να αγωνίζεται ένας τέτοιος παίκτης που αρκούσε μία και μόνο στιγμή για να μπει στην καρδιά μου και να μην ξαναβγεί ποτέ. Εκείνο το αλησμόνητο τρίποντο απέναντι στους Γάλλους στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ 2005 που ανάγκασε ένα 11χρονο παιδί να χοροπηδάει και να φωνάζει από χαρά. Όσα χρόνια και να περάσουν όσες φορές και να το δω πάντοτε το ίδιο συναίσθημα. Αυτό το ρίγος, αυτή η ανατριχίλα.

Σε ευχαριστώ λοιπόν για όλα Δημήτρη Διαμαντίδη που ήσουν ένας από αυτούς που με έκανες όχι απλά να αγαπήσω το μπάσκετ αλλά και να διαπιστώσω το μεγαλείο του αθλητισμού. Ενός αθλητισμού που μόνο να ενώσει μπορεί. Αν και φίλος της ΑΕΚ, το βράδυ του Σαββάτου έκατσα παρέα με τρεις φίλους μου, δύο Ολυμπιακούς και έναν Παναθηναϊκό να σε δούμε για τελευταία φορά. Έστω για αυτά τα λίγα λεπτά που θα φορούσες ξανά τα μπασκετικά σου παπούτσια και θα πατούσες το παρκέ του ΟΑΚΑ.

ΥΓ: Παρακολουθώντας τους Ολυμπιακούς Αγώνες και βλέποντας τον 39χρονο Τζινόμπιλι, τον 37 Νοσιόνι, τον 36χρονο Σκόλα και τον επίσης 36χρονο Πάου Γκασόλ να αγωνίζονται με τον εθνόσημο σε υψηλό επίπεδο με πιάνει ένα παράπονο. Γιατί τόσο νωρίς; Γιατί το αντίο σου στην Εθνική να έρθει το 2010 όντας 30 ετών και μάλιστα σε μία διοργάνωση που δε στέφθηκε από επιτυχία;

Μπάμπης Κοτρίδης