Αν πρόκειται να καταντήσει η "Αγιά Σοφιά" Ριζούπολη, καλύτερα να μην χτιστεί ποτέ το γήπεδο

Το Μάιο του 2003 η ΑΕΚ και εκατομμύρια φίλοι της ομάδας λένε αντίο στο γήπεδο. Το στάδιο Νίκος Γκούμας που χτίστηκε με τον κόπο και τoν ιδρώτα απλών Ενωσιτών, ο ναός όπου φιλοξένησε όλες τις ένδοξες στιγμές του συλλόγου, κατεδαφίστηκε με σκοπό την ανέγερση ενός νέου και ανανεωμένου γηπέδου.

Σήμερα, Νοέμβριος 2014, 11 και πλέον χρόνια μετά το αντίο η εικόνα παραμένει ίδια, σαν να μην πέρασε ούτε μία μέρα. Ο χώρος όπου κάποτε αγωνιζόταν η ΑΕΚ θυμίζει εγκαταλελειμμένο τοπίο. Ένα ξέφραγο οικόπεδο. Το γήπεδο άφαντο, ενώ και η ζωή μιας ολόκληρης πόλης έχει σιγήσει. Οι Κυριακές που όλη η Φιλαδέλφεια γιόρταζε πριν και μετά από κάθε αγώνα έχουν περάσει. Ανεπιστρεπτί; Θα δούμε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι για 11 χρόνια οι κάτοικοι της περιοχής αλλά και οι απανταχού ΑΕΚτζήδες νιώθουν κενοί.

Από την τελευταία της παράσταση στο γήπεδό της, στο αγώνα με τον Άρη όπου επικράτησε με 4-0, η ΑΕΚ έχει περάσει αρκετές δύσκολες στιγμές. Αρχικά, βρέθηκε αντιμέτωπη με το φάσμα του υποβιβασμού στη Δ’ Εθνική λόγω χρεών, με τον Ντέμη Νικολαΐδη όμως να έρχεται σαν από μηχανής θεός και να σώζει εν τέλει την ομάδα. Η καρδιές των φίλων της ομάδας επέστρεψαν στις θέσεις τους και μαζί και η ελπίδα για το χτίσιμο του νέου σπιτιού. Στο τιμόνι πλέον βρισκόταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε την ΑΕΚ και φυσικά επιθυμούσε να τη δει και πάλι στο  σπίτι της. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη και σαν μην έφτανε αυτό τον Νοέμβριο του 2008 ήρθε και το αντίο του Ντέμη από τα ηνία της ΠΑΕ.

Μετά από αυτή τη την εξέλιξη, η πορεία προς την καταστροφή. Τα επόμενα χρόνια οι πρόεδροι εναλλάσσονταν ο ένας τον άλλον, τα αποτελέσματα δεν ήταν τα επιθυμητά, οι ποδοσφαιριστές και το τεχνικό επιτελείο ήταν απλήρωτοι και γενικότερα αβεβαιότητα και χάος. Φυσικό επακόλουθο λοιπόν ο υποβιβασμός της ΑΕΚ στη Β’ Εθνική για αγωνιστικούς λόγους τον Απρίλιο του 2013. Δέκα χρόνια μετά το αντίο στο γήπεδο, οι φίλοι της ΑΕΚ έπρεπε να πουν αντίο και στην ομάδα. Ο πόνος αβάσταχτος και η θλίψη απέραντη. Όρια ηλικίας δεν υπήρχαν. Μικροί μεγάλοι, εκείνο το μαύρο βράδυ στο ΟΑΚΑ έκλαιγαν στη θέα της διάλυσης της αγαπημένης τους ομάδας

Λύση σε αυτόν τον πόνο ήρθε να δώσει ένας παλιός γνώριμος, ο Δημήτρης Μελισσανίδης. Τότε και πάλι ο κόσμος της ΑΕΚ είδε μια ηλιαχτίδα ελπίδας ότι κάτι καλό επρόκειτο να γίνει. Μόνο που έπρεπε να περάσει και πάλι μία δοκιμασία και αυτή η δοκιμασία είχε το όνομα Γ’ Εθνική. Το αφεντικό της Ένωσης έβλεπε ως μόνη ελπίδα ανάστασης της ομάδας τον υποβιβασμό της στη τρίτη κατηγορία προκειμένου να καθαρίσει από τα χρέη που την ταλαιπωρούσαν και να αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της. Φυσικά από αυτήν την αναγέννηση δεν θα μπορούσε να λείπει και το γήπεδο και φρόντισε ο Δημήτρης Μελισσανίδης να το τονίσει εξ αρχής. Δεν δύναται η ΑΕΚ να μην έχει το δικό της γήπεδο. Προτεραιότητα η «Αγιά Σοφιά».

Και τώρα έφτασε η κατάλληλη στιγμή να περάσουμε και στον τίτλο του κειμένου. Στη τελική γιατί να χτιστεί το γήπεδο; Το μεσημέρι της Κυριακής που μας πέρασε γίναμε για πολλοστή φορά μάρτυρες της κατάστασης που επικρατεί στα ελληνικά γήπεδα. Σε μία αναμέτρηση όπου όλος ο φίλαθλος κόσμος της ΑΕΚ την αντιμετώπιζε σαν γιορτή μιας και ο αγώνας διεξήχθη στο γήπεδο της Ριζούπολης, δίπλα στο σπίτι της, στη γειτονιά της, είχαμε και πάλι ευτράπελα. Χρήση χημικών που έκανε την ατμόσφαιρα αποπνικτική και ανάγκασε τον διαιτητή της συνάντησης να διακόψει δύο φορές τον αγώνα, ρίψη αντικειμένων και εισβολή οπαδών στον αγωνιστικό χώρο. Ποιος ο λόγος;

Αυτή η κατάσταση δυστυχώς δεν υφίσταται φυσικά μόνο στην ΑΕΚ. Παντού υπάρχουν οι γνωστοί ανεγκέφαλοι που επιδίδονται στο αγαπημένο τους σπορ. Το 2011 είχαμε την εισβολή των φιλάθλων του Ολυμπιακού μετά τη λήξη του ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, πέρσι είχαμε τα επεισόδια στην Τούμπα στον ημιτελικό του κυπέλλου και προ λίγων ημερών θρηνήσαμε και ανθρώπινη ζωή σε αγώνα Γ’ Εθνικής.

Για να λέμε βέβαια τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, τα επεισόδια δεν μπορούν να χαρακτηρίσουν τον κόσμο μίας ομάδας. Παντού υπάρχουν οι 10-20-50 που θα βάλουν φωτιά στο γήπεδο και θα το καταστρέψουν και όχι οι 20.000. Θέλω να πιστεύω και έτσι σίγουρα είναι πως οι πλειοψηφία των Ελλήνων φιλάθλων έχει σώας τας φρένας  και δεν βλέπει το γήπεδο σαν ρινγκ. Γι’ αυτό το λόγο αυτοί οι λίγοι καλό είναι πριν ξαναπάνε στο γήπεδο και κυρίως πριν πατήσουν το πόδι τους ακόμα και στα περίχωρα της «Αγιάς Σοφιάς» (εφόσον φτιαχτεί με το καλό), να αναλογιστούν ότι επιτέλους αυτό που περίμεναν τόσα χρόνια είναι πλέον πραγματικότητα και οι χουλιγκανισμοί δεν χωράνε εδώ. Το σπίτι μου δεν το καταστρέφω. Πέρασα χρόνια περιπλανώμενος από εδώ και από εκεί αναζητώντας στέγη στη Νέα Σμύρνη, την Πάτρα, τα Άνω Λιόσια, τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, τον Ταύρο, την Καλλιθέα, τη Ριζούπολη και φυσικά το ΟΑΚΑ. Πουθενά όμως δεν υπήρχαν κιτρινόμαυρα καθίσματα και σκεπαστή.

Δόξα τω Θεώ υπάρχει μετά από πολλά χρόνια μία υγιή διοίκηση στην ΑΕΚ με όραμα όπου επιθυμεί να επιστρέψει την ομάδα εκεί οπού ανήκει. Μην καταστρέψετε αυτό που πάει να χτιστεί ειδάλλως γιατί να χτιστεί;

Πάντως, κλείνοντας η καλύτερη λύση για την ΑΕΚ αλλά και για όλες τις ομάδες για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο και να ξανακάνουν γιορτή το ποδόσφαιρο, είναι να απαγορεύσουν δια παντός σε όλους αυτούς τους γνωστούς άγνωστους όπως είθισται να λέμε, την είσοδο στα γήπεδα και να τους βιδώσουν στον καναπέ. Στο κάτω κάτω της γραφής κανενός η ζωή δεν αξίζει 10-20-30 ευρώ, όσο κοστίζει δηλαδή ένα εισιτήριο, για να τη χάσει στο γήπεδο.

Μπάμπης Κοτρίδης