Πότε θα μπει ένα τέλος σε όλα αυτά;

Από τότε που βγήκε η συγγνώμη λένε χάθηκε το φιλότιμο ή με μια συγγνώμη δεν τελειώνουν όλα. Στην προκειμένη περίπτωση ταιριάζουν και αυτά όπως είναι ακριβώς αλλά και με μία διαφοροποίηση. Από τότε που βγήκε η ντροπή χάθηκε το φιλότιμο και με μια ντροπή δεν τελειώνουν όλα.

Το βράδυ της Μεγάλης Τετάρτης ζήσαμε για άλλη μια φορά μια παρωδία, πραγματική δυσφήμιση του αθλήματος. Στο ίδιο έργο θεατές λοιπόν. ΠΑΟΚ και Ολυμπιακός έρχονταν αντιμέτωποι για τον επαναληπτικό του ημιτελικού του κυπέλλου Ελλάδος. Σε ένα ματς πολύ κακό ποιοτικά χωρίς πολλές ευκαιρίες και ένας αγώνας που πολύ γρήγορα θα ξεχαστεί μιας που δεν παίχτηκε και πολύ ποδόσφαιρο ο ΠΑΟΚ κατάφερε και πήρε την πρόκριση για τον τελικό όπου θα αντιμετωπίσει τον Παναθηναϊκό. Αυτή είναι η ουσία σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα και γενικότερα στον αθλητισμό. Ωστόσο, τα όσα συνέβησαν πριν δύο βράδια ήταν απαράδεκτα. Από πού να ξεκινήσεις και πού να τελειώσεις; Από το γεγονός ότι ο αγώνας καθυστέρησε να ξεκινήσει 1,5 ώρα, στα ψάρια στον πάγκο του Ολυμπιακού, στη μπανάνα στο Σαλίνο ή στα όσα διαδραματίστηκαν μετά το τελικό σφύριγμα του διαιτητή Μάνταλου. Αφού έγιναν όλα αυτά, μετά η γνωστή πλέον λέξη ΝΤΡΟΠΗ. Ε, τι να την κάνουμε ρε παιδιά την ντροπή, ως πότε θα συνεχιστεί αυτό; Ντραπήκαμε και ντρεπόμαστε για τα έκτροπα της Ριζούπολης, για την εισβολή στο ΟΑΚΑ, για το ξύλο στο διαιτητή Ευθυμιάδη στη Λεωφόρο αλλά και για τον ημιτελικό του κυπέλλου του 2011 ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ όπου είχαμε και πάλι θλιβερά επεισόδια με κροτίδες να σκάνε στον αγωνιστικό χώρο κατά τη διάρκεια του αγώνα ενώ και πριν τη λήξη του όπου και πάλι διαιτητής ήταν ο Μάνταλος οπαδοί του ΠΑΟΚ κινήθηκαν απειλητικά εναντίον των ποδοσφαιριστών της ΑΕΚ.

Τα όσα διαδραματίστηκαν στον ημιτελικό ήταν λίγο έως πολύ αναμενόμενα. Οι οπαδοί του ΠΑΟΚ είναι διψασμένοι για έναν τίτλο καθώς πάνε 11 χρόνια από την τελευταία φορά που κατέκτησαν κάποιον. Τελευταία διάκριση για τους Θεσσαλονικείς ήταν το κύπελλο του 2003 όταν και επικράτησαν με 1-0 του Άρη με γκολ του νυν προπονητή τους Γιώργου Γεωργιάδη. Οι προσδοκίες μας λοιπόν δεν άργησαν να επαληθευτούν αφού τα επεισόδια ξεκίνησαν πριν την προγραμματισμένη έναρξη του αγώνα έξω από το γήπεδο της Τούμπας.

Βέβαια για τα όσα είδαμε δεν φταίνε μόνο οι οπαδοί, οι γνωστοί ανεγκέφαλοι όπως λέμε που το μόνο που θέλουν είναι προκαλέσουν επεισόδια αλλά και οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές. Ο ΠΑΟΚ πήρε την πρόκριση για τον τελικό όχι παίζοντας θεαματικό ποδόσφαιρο αλλά με τσαμπουκά και φυσικά δεν αναφέρομαι στον ποδοσφαιρικό τσαμπουκά ο οποίος άλλωστε δεν είναι κατακριτέος. Σε κάθε μαρκάρισμα οι παίκτες κινούνταν εναντίον των αντιπάλων τους και συνεχώς τους βλέπαμε να πιάνονται στα χέρια. Αντί να ηρεμήσουν το κλίμα, όξυναν τα πνεύματα ακόμη περισσότερο. Οι ποδοσφαιριστές πρέπει να λύνουν τις διαφορές τους εντός αγωνιστικού χώρου και μέσα σε αθλητικά πλαίσια. Στο κάτω κάτω όπως λένε και οι ίδιοι είναι αντίπαλοι στο γήπεδο και φίλοι στη ζωή.

Ελπίζω να είναι έτσι γιατί αυτό που με απογοήτευσε-εκνεύρισε πιο πολύ απ’ όλα ήταν το σκηνικό ανάμεσα σε Κατσουράνη και Μανιάτη. Δεν είναι και ό, τι καλύτερο λίγες μέρες πριν το Μουντιάλ της Βραζιλίας οι παίκτες της Εθνικής να τσακώνονται μεταξύ τους. Οι αντίπαλοί μας δεν είναι μέσα στην ομάδα, είναι ποδοσφαιρικά εντός γηπέδου όπως θα είναι η Κολομβία, η Ακτή Ελεφαντοστού και η Ιαπωνία. Οι διεθνείς μας θα πρέπει να μην δώσουν δικαιώματα να χαλάσει αυτό το οικογενειακό κλίμα που υπήρχε και υπάρχει στις τάξεις της ομάδας και να είναι ενωμένοι για τη μεγάλη μάχη στα γήπεδα της Βραζιλίας. Γιατί μην ξεχνάμε όταν είμαστε ενωμένοι είμαστε ανίκητοι και μπορούμε να πετύχουμε πολλά όπως άλλωστε πετύχαμε και το καλοκαίρι του 2004 όταν και κατακτήσαμε την κορυφή της Ευρώπης. Τέτοιες σκηνές πρέπει να διαφημίζουμε στο εξωτερικό και όχι τη βία που επικρατεί στα ελληνικά γήπεδα. Σκηνές σαν και του Χαριστέα να αφήνει άγαλμα τον Μπαρτέζ και να καρφώνει τη μπάλα στα δίχτυα του Ρικάντο, το Ζαγοράκη να σηκώνει το τρόπαιο και όλους τους Έλληνες μια γροθιά να πανηγυρίζουν ξέφρενα στους δρόμους. Αυτές είναι στιγμές, όλοι μαζί, ΑΕΚτζήδες, Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί κτλ. να χαίρονται για την επιτυχία της Ελλάδας μας.

Τέτοιες στιγμές λοιπόν πρέπει να επιστέψουν και στα ελληνικά γήπεδα σε επίπεδο συλλόγων. Ακόμα και στα ντέρμπι να υπάρχουν φίλαθλοι και των δύο ομάδων και ο καθένας να ζητωκραυγάζει για την ομάδα που υποστηρίζει. Είναι άσχημες δηλαδή οι εικόνες που βλέπουμε στην Αγγλία όπου σε κάθε αγώνα υπάρχουν φίλαθλοι και από τις δύο πλευρές και μάλιστα αναμειγμένοι αρκετές φορές. Αυτά θέλουμε μα βλέπουμε και όχι τους χουλιγκανισμούς γιατί ο αθλητισμός είναι γιορτή.

Μπάμπης Κοτρίδης